De wereld zal niet vernietigd worden door diegenen die kwaad doen,
maar wel door degenen die ernaar kijken zonder iets te doen.
(Albert Einstein)
Dit zijn mooie woorden om een begin te maken met de uitgebreide inleiding over de trilogie van ons bestaan. Woorden die na ruim een halve eeuw zijn uitgegroeid tot een inzicht van onschatbare waarde. Want is het niet zo dat veel mensen diep in hun hart de wens meedragen om ooit nog eens een eerlijke en gelijkwaardige samenleving te kunnen ervaren? Een harmonieus bestaan waarin ieder mens op respectvolle wijze en in volle vrijheid met zichzelf en met ieder ander kan omgaan. Alleen blijft deze hartenwens voor altijd een wens als de meerderheid van de samenleving alleen maar blijft kijken zonder iets te doen.
Desondanks is het doen gemakkelijker gezegd dan gedaan, want in veel gevallen kiest de mens voor het meest prettige gevoel dat men verkrijgt zodra men naar de zonnige zijde van het bestaan kijkt. Een fijn gevoel waardoor men al snel de volledige realiteit niet onder ogen wil zien, waardoor het creëren van een respectvolle en harmonieuze samenleving absoluut nooit zal lukken. Zelfs niet met de beste intenties of de meest standvastige wilskracht. Alleen is het verkrijgen van een duidelijk inzicht in de realiteit van het bestaan nog niet zo eenvoudig. Zeker niet wanneer deze realiteit ook nog de nodige irritatie, boosheid of woede kan oproepen. Maar dankzij de trilogie van Playground Earth wordt het allemaal een stuk duidelijker en vooral veel eenvoudiger. Een trilogie waarin ieder afzonderlijk boek zeer veel nieuwe inzichten geeft, wat gelijktijdig het geluk en welzijn van iedere lezer absoluut ten goede zal komen. Met deze bron van zeer belangrijke informatie kun je gerust spreken over een decodering van de complexe werkwijze van het menselijk bestaan. Dit komt mogelijkerwijs erg ongeloofwaardig over, maar zodra men eenmaal de inzichten gelezen en begrepen heeft, blijkt de systematische werkwijze van ons bestaan verbluffend eenvoudig te zijn. En dankzij deze eenvoud zullen velen zich vaak afvragen waarom zij dit zelf nooit op deze wijze gezien hebben.
De trilogie van Playground Earth – waarvan de eerste editie naar verwachting in 2025 gepubliceerd kan worden – is gevormd uit een mix van wereldwijd versnipperde ervaringsinformatie. Belangrijke onderwerpen met een sterk uiteenlopend karakter, die onder andere voortkomen uit wetenschap, techniek, spiritualiteit, alchemie, politiek en religie. Deze onderwerpen vormen tezamen met de vele voorbeelden vanuit het heden tot aan het verre verleden de nieuwe inzichten in de realiteit van ons bestaan. En dankzij een logische beredenering en een heldere, maar vooral oordeel-loze denkwijze is deze complex lijkende materie op een duidelijke en eenvoudig te begrijpen manier omschreven.
Bovenop deze materie zal vaak het alom bekende fenomeen van de zich alsmaar herhalende geschiedenis worden toegepast. Vooral omdat dit zich herhalende patroon – dat ook wel de vicieuze cirkel genoemd wordt – niet alleen een duidelijk beeld over het verleden geeft. Het geeft namelijk gelijktijdig een inzicht in wat er mogelijkerwijs in de nabije toekomst te verwachten valt. En deze verhelderende inzichten zijn zeker in de huidige momenten van onrust en onzekerheid geen overbodige luxe.
Deze vicieuze cirkel, die zich overigens uitstrekt van persoonlijk omstandigheden – zoals nadelige karaktereigenschappen of vervelende emotionele beslommeringen – tot aan verschillende wereldwijde gebeurtenissen, maakt het mogelijk dat de samenleving alsmaar transparanter wordt. En dankzij deze transparantie wordt het maar al te duidelijk dat bepaalde personen en families zichzelf al gedurende (zeer) lange tijd op de meest bizarre wijze hebben verrijkt. Dit zelfverrijkende principe gaat veelal gepaard met manipulatie en machtsmisbruik, waarbij de mensonterende en onderdrukkende toestanden altijd ten koste van iets of iemand anders moeten gaan.
Inmiddels is deze mentaliteit uitgegroeid tot een samenleving waarin de graaicultuur een heuse sport is geworden. Een sport waarbij men in een prestatiegerichte maatschappij de economie – omwille van het winnen – alsmaar laat groeien. En in een wereld van dualiteit gaat groei nu eenmaal gepaard met krimp. Want waar aan de ene zijde rijkdom zich ontwikkelt, ontstaat aan de andere zijde armoede. Wat overigens zeer goed zichtbaar is aan de groeiende kloof tussen rijkdom en armoede.
Dat deze sport met zijn exorbitante zelfverrijking zeer onopvallend en al gedurende vele eeuwen gaande is, werd in het actualiteitenprogramma van Brandpunt op 16 februari 2014 maar al te duidelijk. Hierin wist men te vertellen dat hooguit 85 personen meer dan 50% van de gehele Aarde in hun bezit hebben. Een inhalige mentaliteit die met zijn bijbehorende machtsspelletjes – net zoals de economie – ongeremd moet blijven groeien. En dankzij deze groei neemt de verarming tezamen met de onzekerheid over de toekomst alsmaar toe. En alsof dit allemaal nog niet voldoende is, worden er buiten de verdeeldheid ook de nodige angsten over vermeende ziekteverschijnselen en terroristische bedreigingen verspreid. Het heeft er steeds meer van weg dat men alles aangrijpt om de groei in de zwakke en vastzittende economie enigszins weer op gang te krijgen.
Al met al heeft de inhalige mentaliteit – van groot tot klein – van zelfs het financiële systeem een onzeker en krakkemikkig stelsel gemaakt. Het is niets anders dan een kaartenhuis dat al geruime tijd op instorten staat. Alleen is dat iets waar verschillende overheden op wereldwijde schaal blijkbaar geen boodschap aan hebben. Want zij laten de staatsschuld tot ongekende proporties doorgroeien, waardoor het erop lijkt dat het geld maar niet op kan raken. En in de zich alsmaar herhalende geschiedenis stevent de wereldeconomie opnieuw af op een financiële ineenstorting. Een dreiging waaraan weinigen ook maar enige aandacht schenken. Een gezonde economie moet nu eenmaal onophoudelijk groeien, want verrijking en weelde moeten toch ergens vandaan komen.
Ernest Hemingway, een bekende schrijver en journalist uit de vorige eeuw, schreef ooit het volgende: “Het eerste wondermiddel voor een slecht bestuurd land is de inflatie van de munteenheid, het tweede is oorlog. Beide zorgen voor tijdelijke welvaart, beide zorgen voor permanent verval. Maar beide zijn de toevlucht van politieke en economische opportunisten.”
Wijze woorden die met het inzicht in de zich herhalende geschiedenis alsmaar bevestigd werden. En in het huidige moment spreiden de donkere wolken van verval zich opnieuw over de gehele samenleving uit. Opnieuw een herhaling van de geschiedenis, waarbij een hyperinflatie zomaar een anarchie of een revolutie in gang kan zetten. En waarbij een oorlog de mensheid – opnieuw – zeer veel pijn, leed en ellende bezorgt. Maar in beide gevallen is het de vicieuze cirkel waarbij alles weer van vooraf aan kan beginnen. Alleen is dan wel de vraag: hoeveel herhalingen en hoeveel ervaringen wenst de mensheid nog te krijgen voordat genoeg echt genoeg is?
Via de onophoudelijke groei en de vicieuze cirkel komen wij aan bij een nogal onbekende evolutionaire regel. Een op dualiteit gebaseerde regel die omschrijft dat de mensheid eerst het ongemak moet ervaren alvorens men van het gemak kan genieten. Een regel die in de gehele menselijke geschiedenis met grote regelmaat terug blijft komen. Want dankzij de grote of ondragelijke ongemakken werd de mensheid in het verleden altijd in beweging gezet, waardoor ze de storende elementen naar behoefte ging bijsturen. En in de huidige periode gaat een groot deel van de samenleving gebukt onder een toename van ongemak dat voortkomt uit angst, stress en onzekerheid. Verstorende momenten waarin men alsmaar meer en harder moet werken om uiteindelijk minder geld en minder vrijheid over te houden.
Vanwege deze alsmaar toenemende onrust en onzekerheid is het huidige moment beter te omschrijven als een mogelijk omslagpunt waarbij het ongemak voor het gemak gaat plaatsmaken. Een omslagpunt dat als de recentelijke Apocalyps van 21-12-2012 ook al genoemd werd. Dat was echter een voorspelling die in zijn geheel verkeerd geïnterpreteerd werd. Want het was niet de wereld die zou ophouden te bestaan, maar wel de mentaliteit en de samenleving zoals die op dat moment bij de mensheid bekend waren. Ondanks het feit dat deze voorspelling niet is uitgekomen, valt het nauwelijks te ontkennen dat de alsmaar toenemende verdeeldheid met zijn bijbehorende onrust het moment van ommekeer steeds dichterbij laat komen. Het moment waarop het evolutionaire ongemak zo ondragelijk is geworden dat de mensheid in beweging komt om de oneerlijke en storende elementen te veranderen. Het is de nieuwe cyclus waar de Maya’s in de oudheid al naar verwezen. Een nieuwe ontwikkeling waarin de mensheid zijn oprechte, eerlijke en gelijkwaardige samenleving creëert om op respectvolle en verantwoorde wijze in pure vrijheid te kunnen leven. Een leven in overvloed zonder dat het ten koste van iets of iemand anders gaat. En dit is tegelijkertijd het antwoord op een veelgestelde vraag: wat is het nut, de reden of het doel van het menselijk bestaan op deze Aarde? En dat is niets anders dan genieten.
De alsmaar slechter wordende situatie in de gehele samenleving toont aan dat de opbouw naar het omslagpunt in volle gang is. Hierdoor zijn er steeds meer mensen die dankzij het ongemak hun ogen voor de realiteit van het bestaan gaan openen. En naarmate deze ontwakende groep groter wordt, zal het bewuste omslagpunt alsmaar dichterbij komen.
Desondanks zullen velen tijdens deze bewustwording gaan inzien dat de huidige vrijheid altijd ten koste van de vrijheid van iets of iemand anders gaat. Een vrijheid die eigenlijk het geboorterecht van ieder levend wezen is. Ook ziet men in dat iedere overvloedige weelde en rijkdom te allen tijde veel ellende en armoede bij anderen veroorzaken. Klaarblijkelijk moet ieder welzijn en iedere voorspoed altijd ten koste van iets of iemand anders gaan, waardoor zelfs het geluk van de ene mens het ongeluk van de andere wordt.
Dankzij deze en vele andere nieuwe inzichten wil de bewust wordende mens niet alleen meer verbondenheid in zijn of haar bestaan creëren, maar gelijktijdig wil men ook de ware aard van zichzelf beter leren kennen. Deze zelfkennis – die in het boeddhisme ook wel als Zen omschreven wordt – moet in principe de weg naar een bevrijdende manier van leven openen. Alleen komt men met deze zelfkennis veelal het overeenkomstige patroon van de zichzelf herhalende geschiedenis tegen. Hierdoor krijg men het vervelende inzicht dat bepaalde onprettige karaktereigenschappen en emotionele ervaringen zich alsmaar opnieuw aandienen. Gelijktijdig komt men de verschillende onprettige emoties en gevoelens vanuit het heden tot het verre verleden tegen. Die gevoelens die men vanwege hun onprettige karakter ooit naar het onderbewuste verdrongen had. Vervelende eigenschappen die vanuit het onderbewuste het leven tot op de dag van vandaag zeer nadelig kunnen beïnvloeden. Helaas creëren deze ontdekkingen opnieuw die onrustige gevoelens die men nu juist met de bewustwording had willen voorkomen.
Al snel ontstaat er de nodige verwarring die men dankzij een positieve denkwijze eenvoudig wil oplossen. Helaas veroorzaakt deze positieve benadering – waar overigens niets verkeerd mee is – een grote kans dat men de spreekwoordelijke andere kant op gaat kijken en waarmee het voorval zomaar blijkt op te lossen. Maar dan zijn we terug bij de eerder omschreven uitspraak van Albert Einstein, waarin de mensheid zichzelf vernietigt omdat zij erbij staat te kijken en er niets aan doet. Hierdoor heeft het proces van ontwaken en bewustwording meer weg van een labyrint naar de beloofde overvloed in vrijheid en geluk.
De trilogie van Playground Earth is met de ontbrekende ervaringsinformatie en haar vernieuwende inzichten een welkome aanvulling in het labyrint van het bestaan. De gids en leidraad die het vinden van de ultieme vrijheid in een gelukkig en onbezorgd bestaan een stuk eenvoudiger maakt. Want buiten het feit dat het maar al te duidelijk wordt waarom alles is zoal het is en waarom wij doen zoals wij doen geven de nieuwe inzichten – tezamen met de kennis over het verleden – de macht om de toekomst naar eigen hand te zetten. En wie dan terugkijkt naar de menselijke geschiedenis zal met een glimlach en een gevoel van tevredenheid de opgedane ervaringen absoluut waarderen.
